Koen Liekens

maandag, januari 14, 2008

Spam; pure poëzie

Welke niet-virtuele schoonheid stuurt me deze mooie woorden ooit eens door?

Hi, Alfred (Moest eigenlijk Koen zijn, vergeeflijk schoonheidsfoutje)

It turned out that I absolutely don't know you; however you intrigue me very much! I don't know why, but I want to write only to you. I just feel as if your soul came into mine and stayed deep in my heart… I am confident that you are gentle and kind, courageous, but easy-going. I am so lonely and I feel like a little flower left in the desert under the hottest sun and cold, freezing nights, and I dream of you, stranger from far away, who would find me in this huge desert and will take care of me and won't let me die without true feelings… I have many hobbies, however none of them could bring me such feelings or emotions as a thought that we could be together… You soonest answer can wait for me at
http://russiabrideblog.info/?idAff=182 and you should know that my heart is full of unshared love for Only one...

Waiting for your response

Julia
 
 

vrijdag, december 07, 2007

This is the end...

Intussen ben ik al weer meer dan twee maand aan het werk en heb ik nog steeds de belofte niet ingelost om zo rap mogelijk het vervolg/einde van de reis te vertellen.  Hoog tijd om daar iets aan te doen.  Mijn oprechte excuses aan diegenen die er dagelijks tevergeefs hun mailbox voor openden.

We waren gebleven in Roemenië, waar ik met 3 Australiërs naar vertrokken ben om hen in Boekarest direct achter te laten en weer mijn eigen richting in te slaan.  Ik ging de familie van Anghel bezoeken, zij den toerist uithangen in het mooie noorden van Roemenië.  Twee van die Aussies hadden buitenlandse grootouders, Chantelle was van Hongaars-Cypriotische afkomst en Justin Nederlands-Australisch.  En ze hadden onderweg al verteld over hun ervaringen met familiebezoekjes in landen waar ze amper de taal van spraken.  Het kwam er vooral op neer dat het 'communicatie door voedsel' programma uit de kast gehaald wordt.  Oma en opa hebben lekkers gemaakt en als ze iets vragen betekent het meer dan waarschijnlijk 'Lekker?'.  Goed als je zover al geraakt bent, maar dan komt het tricky stuk als je er uiteindelijk nog een dialoog van wil maken, het antwoord.  Dus wat rest is je blijk van appreciatie tonen door te knikken, of zelfs een poging tot een 'ja' in de lokale taal.  Deze kennis ging nog van pas komen...

Eens aangekomen in Constanta, de belangrijkste stad van Constanta aan de Zwarte Zee, moest ik nog 3 kwartiertjes wachten tot Nico mij zou komen ophalen.  Anghel belde me nog op om te vertellen dat ik aan het station moest blijven staan en btw: let op uw spullen, want met al die zigeuners, als toerist daartussen laverend, ben je 't een en ander misschien sneller kwijt dan gewenst.  Nu zag het er daar in het midden van de dag niet echt agressief uit, ik was nog gerust.  Ik ging alvast op zoek naar een Roemeens-Nederlands, Roemeens-Engels of Roemeens-Frans woordenboek.  Het is het laatste geworden.  Ik begon me tijdens de laatste wachtminuten dan maar voor te bereiden door alvast dingen als 'dank u', 'broer', 'adoptie', 'vakantie' en dergelijke op te zoeken en te leren om beleefd te kunnen reageren als mensen me iets geven en om alvast een deel van de antwoorden lastige vragen naast gebarentaal te kunnen ondersteunen met enkele woordjes. 

In Constanta hebben we enkele van de toeristische plekjes bekeken en een reeks familiebezoekjes gedaan.  Nico is muzikant, werkt dus vooral de weekends en had in de week dus wel tijd om met mij rond te rijden.  En overal waar ik kwam kreeg ik eten en drinken en overal waar ik kwam mocht ik beamen dat Anghel ne goeie was (en 't is nog waar ook). Voila, de eerste gestudeerde woordjes kon ik al gebruiken.

Na twee dagen ging ik nog effe terug naar Boekarest, ik moest daar sowieso nog passeren om mijn taxistop in het verre westen van Roemenië te halen.  En dan kon ik in passant ook de Marian eens bezoeken, een ex-collega/Roemeen die intussen ginder zijn boterham verdient.  Vrijdagavond zou hij tijd voor mij hebben, maar dat bleek op het laaste moment niet helemaal goed te lukken.  Mijn trein had een uur vertraging en op Marian zijn werk dreigde een deadline niet te worden gehaald, dus moest hij overwerken.  Base had intussen zijn roaming tarieven in de europese unie drastisch verlaagd (In Luxemburg of Roemenië gebeld worden kost even veel ...), dus effe gsm'en kon er wel effe af om verder af te spreken.  Nico had me op het hart gedrukt om er zeker voor te zorgen dat ik zou worden opgehaald, Boekarest is een gevaarlijke stad, etc... blablabla. 

Een uurtje later zou Marian me vinden aan het station.  Bon, in tussentijd was het ook al voorbij middag en mijn maag voelde zich intussen een beetje gepasseerd.  Ik duik een supermarktje in voor wat pistoleetjes en wat sneetjes kaas.  En vlak tegenover het station was een parkje, er liep wat volk en de zon scheen, dus ik knal me daar op een bankje om die pistoleetjes op te eten.  Dan krijg ik plots de overburen bankjeszitters in het oog, gasten van een jaar of tien, twaalf, met een papieren zakske waaruit ze inhaleerden.  Het leek niet dat deze jongens last hadden van een hyperventilatie-aanval, dus gok ik op lijmsnuivers.  Bon soit, dat was dan effe mijn 'welcome in Romania', maar voor de rest was er geen reden om in allerijl een andere plek te gaan zoeken.  Ik eet een deel van mijn eten op, had er een paar broodjes te veel gekocht en toen ik verder in de reisgids las kwam effe later een van die stakkers mij om een broodje vragen, of eerder wijzen.  Bwa ja, zolang ze geen geld vragen, en ik geef hem mijn broodje, en effe later ook nog een snee kaas voor daarbij, duidelijk makend dat hij daar wel mee ging moeten doen.

Okee, het naderde 14 uur, en mijn date met Marian kwam eraan.  Hij pikte me op de afgesproken plaats op en zette me af waar ik hem 's avonds zou gaan tegenkomen.  Okee, baf, hier sta ik dan, en krijg bij wijze van afscheid een derde waarschuwing mee om goed op mijn spullen te letten.  Pfff, ik heb het er precies een beetje mee gehad, nu kreeg ik het zo precies zonder echte reden wel effe benauwd.  Sta je daar in the middle of 'een land vol bandieten' als je het zo hoort.  Ik pleur mij nog eens op een bankje en overpeins een beetje wat ik dan verder in Boekarest kan doen om mij tot 8 à 9 uur 's avonds bezig te houden. 

Ik neem de metro tot Plaza Victoria waar ik eerst op zoek ga naar een beter stadsplattegrond en gewoon een beetje rondlaveer om me een beetje te kunnen oriënteren.  Daarna een bezoekje aan een natuurmuseum van opgezette beestjes van allerlei slag.  Je vindt er de meest monsterlijke dieren naast de mooiste vlinders, ongelooflijk. 

Eens daarbuiten wandel ik naar het station om alvast een ticketje te kopen voor de nachttrein die ik de daaropvolgende nacht moet nemen.  Het lukt me niet, de lieve schat achter de balie, speciaal voor nachttreinen, toch eerder internationaal me dunkt, spreekt geen Engels en ik krijg haar niet wijsgemaakt dat ik de trein van de volgende dag wil om tot Timisoara te reizen.  Okee, ik zal morgen wel terugkomen en mijn uitleg alvast in een notaboekje voorbereiden.  En op weg naar buiten zie ik Justin en Jacinta vlak voor het station staan. 
Zij waren woensdag met Chantelle noordwaarts getrokken om effe Brasov te bezoeken en daarna terug te keren om verder te reizen naar Bulgarije.  Chantelle ging nog voort door Roemenië en was in Transsylvanië gebleven.  Bij deze had ik dus mijn middel tegen verveling van de avond gevonden, want de meeting met Marian was intussen ook nog een uurtje uitgesteld.  Werken in de elektronica-business, je moet er blijkbaar wat overuurtjes voor over hebben ;-)  Gigantisch toeval dat je mensen onafgesproken in zo'n giga-stad nog tegenkomt, da's al de tweede keer dat me dat overkomt. 

Ik ben met hen dan gaan eten totdat Marian me belde om een nachtrondleiding per auto door Boekarest geven en uitueindelijk naar het appartement van zijn groottante te gaan waar ik de nacht mocht doorbrengen.  Ook hier werd het internationaal communicatiemiddel weer bovengehaald.  Tip: Wees ten allen tijde voorbereid op een maaltijd als je ergens binnenkomt, ga dus nergens binnen met een volle maag.

De volgende dag begonnen met poging 2 om een ticketje te kopen.  In mijn kladboekje stond alle informatie die ik maar kon nodig hebben voor een correcte afhandeling.  Ik begon met een foto te nemen van de dienstregelingtabel (lang leve de digitale fotografie), want ik wilde op de trein altijd kunnen zien hoeveel vertraging ik bij elk station al verzameld had.  Een behulpzame man kwam me dan even zeggen dat ik daar geen foto's van moest pakken, dat ik mijn info aan het loket moest vragen.  Ik probeer beleefd te weigeren, maar het lukt niet goed.  Bon soit, ik ben niet gehaast, ik kan die foto later nog wel pakken (de eerste foto was bewogen).  Hij troont me mee naar een infobalie, daar sturen ze ons door naar het loket waar ik de vorige dag al stond. Hij bestelt daar voor mij een ticketje, maar het verkeerde, de trein te laat.  Bon, ik haal er mijn boekje bij en laat de vrouw achter de balie zien wat ik nodig heb, ze maakt een nieuw biljetje aan, rekent het verschil uit en dat totaalbedrag heb ik net niet cash op zak.  Ik ga naar de bankautomaat en intussen komt die behulpzame man vragen of ik er voor hem ook niks wil uithalen.  Haha, goed geprobeerd, ik leg hem kordaat uit dat ik aan hem juist geen ballen gehad heb.  Hij kocht voor mij het verkeerde biljet en ik moest er zelf maar achter komen.  Hij snapt dat hij van mij niet veel geld gaat krijgen en trapt het dan maar af.  Ik drop mijn bagage in het station, en dan 't stad in.
Ik heb er nog wat rondgeslenterd, museumpjes gedaan, een parkje om mijn lectuur uit te lezen, een getuige van Jehova afgewimpeld (dat was me nog nooit in enkele seconden gelukt, niet de lokale taal spreken helpt), mijn voorlaatste mailtje getypt, en dan naar het station voor een nachtrit naar Timisoara.

In de trein komen een paar gasten me om de zoveel tijd eens lastig vallen voor een balpen te vragen en nog wat onnozeliteiten om mij een beetje uit mijn lood te slagen misschien.  Tot in mijn coupé kwam een andere jonge Roemeen kwam zitten waar ik een conversatie mee gedaan heb, allee, hij heeft een monoloog afgestoken over Roemenië, Belgisch voetbal, de corrupte treinbegeleider die hij op voorhand wat geld toestak om zonder ticketje op de trein te mogen, etc etc... 

Allee, ik was blij dat hij zijn bestemming bereikt had, want ik vond mijn boekjes leuker.  Maar blijkbaar hield hij tegelijkertijd ook die ambetanteriken weg, dat was dan weer het voordeel van zijn aanwezigheid.  Dan kwamen ze mij vragen of ik een telefoon had (tja, die lag op het tafeltje omdat ik net een sms gestuurd had) en dan of ik die aan hen wou geven (of verkopen, ik weet ni, of afpakken misschien).  Ik reageer er niet al te bang op (misschien juist een beetje weinig cool, maar was ik dan te moe voor), en dat vinden ze misschien spijtig.  In ieder geval zal het rap gedaan zijn en kan ik rustig soezen nadat de treinconducteur hen op een of ander manier diets maakt dat ze bij mij niks te zoeken hebben. 

Bij aankomst in Timisoara komt Adrian me ophalen, met hem en zijn vriendin zal ik de rit Roemenië-Luxemburg afhaspelen.  Hij rijdt stevig door, maar dat trek ik me niet aan, des te rapper ben ik thuis, en zolang ik de boete niet moet betalen.  Ik hoopte nog de laatste trein naar Brussel te kunnen halen, maar die is intussen al lang vertrokken.  Ik blijf dus nog een nachtje in de jeugdherberg van Luxemburg city slapen om de trein de volgende voormiddag naar huis te nemen.

Op de trein lees ik op mijn gemak de Metro, eerst in het Frans, dan een in het Nederlands, en dik 3 uur later wandel ik weer door de Statiestraat.  Dat was toen al meer dan 2,5 maand geleden, en ik kon er niet aan doen, een ononderdrukbare glimlach kwam op mijn gezicht.  De Statiestraat is nu niet bepaald de straat om per direct een goed gevoel bij te krijgen, maar zo nog eens thuiskomen was intussen een welkom gegeven.

Willen jullie beeldjes bij de tekst, ga dan alvast eens kijken op http://picasaweb.google.be/liekensk/ en geniet.

Tot in den draai!

Koen

dinsdag, december 04, 2007

Wij zoeken gezelschap

Aan alle geinteresseerden, en voor de niet-geinteresseerden, verspreiden die handel:
[for english see below]
 
Bij deze laat ik jullie weten dat er een kamer vrij is in onze gemeenschappelijke woonst, de kemmelbergstraat 35 (A'pen, 2600 Berchem). Voor de luttele prijs van 150 eurokes per maand (dit is zonder vaste kosten, reken dus op een 50 euro extra), kunnen de volgende zaken de uwe worden: Een (persoonlijke) slaapkamer, een gezellige werk/studeerkamer, een keuken en eetruimte, een groot salon met toog, een wireless internetverbinding, die nooit wireless is maar wel werkt! Inschrijving op het intranet en toegang tot de interne kemmel-keuken. En niet te vergeten de beste douche uit heel het land!! Al diegenen die dus niet kunnen wachten met verhuizen gelieve even contact met me op te nemen ( liekensk@gmail.com of vincent.sluydts@ua.ac.be) . Deze boodschap mag naar hartelust verspreidt worden onder al wie nog voeling heeft met onze jeugdige leeftijdscategorie, klimmend en niet klimmend personeel, erasmus e.a. studenten, jonge werkende of werkzoekenden,....
 
Groetjes,
De Kemmel
 
 
 

In english:
 
There will be a room available soon (mid-December) in our house in Antwerp. The room-rent is 150 euros (count an additional 50 euro costs for electricity, water, gas and internet). You can expect a (personal) sleeping room, a living room with party-bar, a dining-room and a relatively small kitchen. And off course a bathroom with a very attractive shower. If you're interested please contact me on liekensk@gmail.com or vincent.sluydts@ua.ac.be.

zaterdag, september 15, 2007

Den toerist uithangen...

Hallo alleman,

Dit is mijn laatste mailtje vanuit Oost-Europa.  Ik ben hier momenteel in Boekarest op de trein aan het wachten om naar Timisoara te gaan, waar ik dan met Taxistopgewijs naar Luxemburg bol.  Misschien dat ik van daar uit nog eens mijn duim ga uitproberen, ik denk dat ik de uren op de trein beu ga zijn, hoewel een sneltrein (zoals ze ALLEMAAL in België zijn vergeleken met de Rapid verbindingen hier in Roemenië) misschien nog wel eens voor wat adrenaline kan zorgen, hehe ;-).

Toen ik mijn laatste mail typte was het bangelijk goe weer, en groeide het plan om eerst al liftend het eiland van Hvar te doorkruisen naar een overzetboot aan de andere kant van het eiland in plaats van de dichtsbijzijnde haven.  Lavendelvelden zijn een van de trekpleisters op Hvar, hoewel ik wel vreesde dat die al lang geoogst waren op het moment dat ik er was, maar soit, ik wilde wel eens wat eilandcruisen.  Toen ik echter de volgende morgen in een drijvend tentje wakker werd heb ik dat plan maar snel laten varen.  Ik had een goed vlak plekje uitgezocht om de tent op te stellen, maar dus blijkbaar ook lichtjes in een putje.  Toen de bodem tijdens het onweer 's morgens snel verzadigde lag ik dus min of meer op een waterbed.  Maar zoals op elk goed waterbed hoort bleven de lakens droog. Ik heb het in een vorige mail al eens vermeld, maar toch nog maar eens: Merci Katrien!!

Op de bus naar Mostar kwam ik 2 gasten tegen uit de schoonste stad van 't land, sorry, de wereld.  't Was dik vier uur bussen tot Mostar, en genoeg tijd om een klapke te doen en nog eens wat België-update te krijgen.  Die twee waren vorig jaar afgestudeerd, hebben een jaar tijd gepakt om Spaans te leren, vrijwilligerswerk te doen in Guatemala en dan voort te reizen in Zuid-Amerika en beginnen overmorgen aan hun werkleven. Een minuut stilte voor deze jongens alstublieft ;-)

In Mostar kwamen we redelijk laat aan, dus aan het busstation staan stromannen en -vrouwen te wachten om aan backpackers tegen belachelijk lage tarieven de lege hotelkamers te verpatsen.  Voor 10 euro de man een nacht op hotel, dat kon ik vlotjes aan.  Alleen kregen we voor die prijs blijkbaar geen warm water...  De douche heb ik dan na ieders kattewaske snel omgetoverd tot tent-droogkot.  Ik heb het achteraf zo proper mogelijk achtergelaten, maar een dweil zal onontbeerlijk geweest zijn om het laatste restje zand op te ruimen.  Na een dag Mostar, de trein op naar Sarajevo, waar we na aankomst nog 3 Britten en een Zwitser tegenkomen die ook op zoek zijn naar een hostel.  Wij worden allemaal in dezelfde kamer gestoken en vertrekken na een korte opfrissing 't stad in, cafeekes doen en dergelijke.  We waren rap weg, want de Zwitser had diezelfde dag ergens in Albanië van iemand water gekregen en dat was zijn darmstelsel blijkbaar niet zo goed bekomen. Of juist wel, misschien is zijn binnenkant van alle vuiligheid ontdaan? Maar vluchten uit dat kot was een must!!

Ik had met Jan en Filip al overeengekomen dat solo reizen en mensen tegenkomen om langere tijd mee op te trekken in Zuid-Amerika en Australië en eigenlijk gemakkelijker is.  Er is basically een toeristische lus die je ofwel in wijzerzin of tegenwijzerzin volgt, en mensen waarmee je samenklit blijven langer samen, terwijl Europa meer een spinneweb is waar iedereen snel een andere richting uitgaat.  Maar ik was wel lichtjes verbaasd toen ik een Australiër waar ik in Zagreb mee op café geweest ben in Sarajevo terug tegenkwam.  We hadden toen nog geen emailadressen uitgewisseld, dus dàn maar, first-time-job.  't Is ne surfer, dus kan nog wel van pas komen als ik daar eventueel mijn hobby van wil maken. 

Onze wegen liepen parallel tot in Sarajevo vanwaar ik dan doorging naar Belgrado (Servië), en zij een in Mostar geregelde lift met een Franse gothic-queen naar Zagreb en Ljubljana namen.  Op de laatste avond in Sarajevo nog twee solo-trippende Australiërs (Sam en Chantelle) tegengekomen die de dag erop ook naar Belgrado gingen, maar dan zonder tussenstop in Banja Luka.  Ik heb een wijs man ooit eens horen zeggen: " 't zijn zotten die nooit van gedacht veranderen", en heb dus besloten Banja Luka maar van het lijstje te schrappen.  En dat was een goeie beslissing, want dat gaf me de kans om ook nog de tunnel te bezoeken die de Bosnische enclave Sarajevo verbond met vrij Bosnisch gebied.  De 'lichtjes' cynische gids leefde toendertijd zelf in Sarajevo, en vertelde heel levendig over hoe het er aan toe ging in Sarajevo, amper de achtertuin van Europa.  Het geestige, maar dus eigenlijk schrijnende, is dat niet zozeer de Serviërs als grote boosdoeners werden afgeschilderd (alsof overmeesteringsdrang min of meer vergeeflijk is) dan wel de NAVO en de veelheid aan blunders die daar gemaakt werden door de 'Smurfen' (wij kennen ze als blauwhelmen) en hun 'Grote Smurf'.  Als je ooit ook maar een halve dag in Sarajevo bent, dit is een must-see.
Gerelateerd leesvoer voor de geïnteresseerden:
A Witness to Genocide: The 1993 Pulitzer Prize-Winning Dispatches on the "Ethnic Cleansing" of Bosnia (Paperback)
by Roy Gutman (Author)

Love Thy Neighbor: A Story of War (Paperback)
by Peter Maass (Author)

Dus later die dag met Sam en Chantelle naar Belgrado.  Chantelle was keihard pro-bus, dus wij de bus op voor een nachtje slapen.  Bon, Sam was de enige die er nog iets van gemaakt heeft, maar noch Chantelle, noch ik hebben meer dan een kwartier geslapen tussen geniepige rokers en hun luidruchtig gekwetter.  Ik had het kunnen weten, net zoals op schoolreizen zitten de stoere gasten en de nozems altijd vanachter in de bus. 
Toen wij in de hostel aankwamen om zeven uur 's morgen zijn we dus eerst in ons bed gekropen.  Twee uur later word ik wakker, begin fezelend (in die kamer sliep 14 man en nog niet iedereen was op) een klapke met de Hongaarse schone naast mij, en besluiten effe later maar naar buiten te gaan en bij een koffie voort te kletsen.  Sam werd juist te rap wakker en ging mee, miljaar ;-) 

De vorige dag had Sam mij nog gestrikt voor een interview betreffende Belgische politiek om ginder over de radio uit te zenden, een lokaal stationneke met een paar duizend luisteraars of zo.  Sam vraagt tussendoor ergens of ik er mee in zit iets over Belgische politiek te zeggen. Ik krijg af en toe eens mails met een update van het leven in België en daarbij krijg ik dus af en toe ook een schets van de politieke situatie. Ik antwoord: "No problem, but it's a hell of a crisis up there.", en voor ik het weet heb ik een MP3 recorder onder mijn neus.  Ik heb wel gevraagd om het vandaag nog eens opnieuw te doen, want ik ben geen politiek expert, en een paar dinges waren toch niet duidelijk overgekomen denk ik.

Na Belgrado gaat Sam naar Istanbul, Chantelle en ik, en Justin en Iacintha (nog twee andere Australiërs, die in London wonen en werken) naar Roemenië.  Zij 3 doen Transsylvanië, en ik ga door naar Constanta, om er de familie van mijn broer te bezoeken.  Korte schets voor wie niet zo goed mee is: Mijn broer (ongeveer even oud als ik) is in Roemenië geboren en half groot geworden en 16 jaar geleden geadopteerd.  En omdat ik intussen toch goed vorderde richting het oosten van Europa was een stop in zijn geboortestad en een bezoek aan zijn familie onontbeerlijk. 

Intussen is mijn mail gigantisch lang, mijn verhaal nog niet half, het vertrek van de trein nakend en mijn maag nog leeg.  Dus ik stuur deze mail toch al op, en laat jullie achter met deze gigantische cliffhanger. 

Tot binnenkort,

Koen